کاهش دیجیتالى نویز در سمعک

گزینه ى پردازشى که قبلا با شک و تردید به عملکرد آن نگاه مى شد ولى الان در متون، زمزمه هایى مى شود که حتى مى تواند براى کودکان نیز مفید باشد.

یکى از گزینه هاى پردازشى سمعک، کاهش دیجیتالى نویز است که به وسیله ى این قابلیت، استفاده از سمعک در جاهاى شلوغ و نویزى براى کاربر راحت مى شود و نویز باعث آزار صوتى کاربر نمى شود. سمعک در هنگام قرارگیرى فرد در مکان هاى شلوغ و به کمک این ویژگى، میزان بهره را در آن دسته از باندهاى فرکانسى که نویز وجود دارد و در حقیقت، نسبت سیگنال به نویز کم و ناجور است، کاهش مى دهد و بدین وسیله، اولا صداى بیخودى (نویز) به گوش فرد تحویل نداده و باعث رنجش او و آزار صوتى او نمى شود و ثانیا به کمک دیگر فناورى هاى سمعک همچون جهت دارى، فقط آن دسته از باندهاى فرکانسى را به گوش فرد ارسال مى کند که داراى نسبت سیگنال به نویز خوب و قابل قبولى است و بدین وسیله باعث افزایش کیفیت صوتى و ارایه ى سیگنال خالص به گوش و مغز فرد مى شود.
در قدیم، عنوان مى شد که این فناورى باعث درک گفتار نمى شود و فقط باعث راحتى فرد از (شر) نویز مى شود.
این در حالى است که الان عنوان مى شود که ممکن است باعث افزایش درک گفتار شود و این امر از طریق بهتر شنیدن گفتار ممکن است صورت نگیرد، ولى چون حافظه ى فرد از (شر) نویز خلاص و خالى مى شود، مغز فرد بهتر مى تواند آن علایم مهم گفتارى را که از دست داده است، پر کند.
نکته ى مهمى که در اینجا وجود دارد این است که آیا علت تفاوت بسیار بارز (و قابل توجه) در این دو نوع نگرش نه تنها متفاوت، بلکه متضاد، به خاطر پیشرفت سیستم هاى کاهش دیجیتالى نویز در سمعک هاى مدرن کنونى است یا اینکه در نوع نگرش ما و تعریف ما از درک گفتار است؟ چون درک گفتار با سیستم هاى کاهش دیجیتالى الان نیز افزایش پیدا نمى کند و بالاترین هنرى که این نوع سیستم ها باید داشته باشند این است که در حالت فعال شدن، باعث کاهش درک گفتار در مقایسه با حالت غیر فعال نشوند.
پس این تعریف ما از درک گفتار است که تغییر کرده و تغییر خواهد کرد. الان تقریبا همگان در این خصوص اتفاق نظر دارند که نشنیدن نویز یا کم شنیدن نویز باعث مى شود تا فرد کمتر دچار خستگى عصبى شود و این امر باعث مى شود تا حافظه فارغ از هر چیزى و با خیال راحت به سیگنال مورد نظرى بپردازد که در بعضى از جاهاى این سیگنال (بنا به علت هاى مختلف) ناخوشى هایى رخ داده است.
بنابراین ما مى توانیم حتى آن سیستمى را که در دهه ى هفتاد میلادى استفاده مى شد و اصلا به عنوان سیستم کاهش نویز پنداشته نمى شد ولى اکنون گفته مى شود که بدوى ترین سیستم کاهش نویز بود، به عنوان افزایش دهنده ى درک گفتار قبول کرد. این سیستم نگون بخت که اصلا آن را در حد سیستم نیز قبول نداشتند و اکنون نیز ما آن را در مقطع بالینى به عنوان سیستم یاد نمى کنیم، چیزى نیست جز همان برش فرکانس هاى پایین یا همان low cut خودمان که باعث کاهش پدیده ى پوشش بالارونده یا upward spread of masking مى شود که فلسفه ى این کار حتى در خود عملکرد رفلکس اکوستیکى خدادادى نیز وجود دارد. پس برش فرکانس هاى پایین را مى توان یک جور سیستم کاهش نویز نیز در نظر گرفت. پس کنترل میزان تقویت در فرکانس هاى پایین در زمینه ى درک گفتار مهم است، حتى در سمعک هاى مدرن کنونى!